Dagboek Shanghai - Hoofdstuk 4

Dagboek Shanghai - Hoofdstuk 4 - 25-06-2016

Deel 4 van dit blog komt uit Peking, aangezien we daar vanavond tegen één van de plaatselijke trotsen spelen. Beijing BG is de tegenstander, voor ingewijden: een voormalige club van Danko Lazovic, na zijn rondzwervingen over de Nederlandse velden. Hij heeft hier vorig seizoen één jaartje gespeeld. Kick off om 19:35, en dat vind ik inderdaad ook een rare tijd; zal wel met de uitzending ofzo te maken hebben. BG staat op dit moment 8e (wij nog steeds 14e), met 5 punten meer dan wij. Na vanavond nog 2. En als goed is zijn wij dan ook minstens één plekje opgeschoven.

We hebben wederom goede hoop. Er is hier deze week een soort mini transferperiode geweest. Dat betekent dat er onbeperkt geshopt mocht worden, maar er mogen dan wel jongens uit het tweede geregistreerd worden voor het eerste. Daarnaast had de club al een tijdje geleden een Braziliaan vastgelegd, maar die had men nog niet kunnen registreren. Dat is nu wel gebeurd, en volgens ons kon dat wel eens een game changer worden voor de club. Simpelweg omdat de man gewoon verschrikkelijk goed is. Voor dit niveau dan, als hij ECHT verschrikkelijk goed was speelde hij hier niet. Daarnaast hebben we nog een Braziliaan die hij op het veld heel makkelijk weet te vinden, en dat zou ook wel eens een verschil kunnen gaan maken. En dan hebben we ook nog de mazzel dat alle 3 de buitenlandse “vedetten” van de tegenstander geblesseerd of geschorst zijn vanavond. Scheelt toch. Je mag hier maar 3 buitenlandse spelers registreren, dus men is hier erg kieskeurig wie men neemt. Als die dan alle drie tegelijk wegvallen mag je als tegenstander niet klagen.

Drukke weer verder: vandaag dus spelen in Peking, morgen terug, maandag gewoon trainen, dinsdag bekerwedstrijd tegen Suning en dan woensdag op onze vrije dag “even” op en neer naar Hong Kong voor een nieuw visum. Ik ben hier nog steeds op een toeristenvisum en dat verloopt binnenkort. Door een nieuwe aan te vragen zou men genoeg tijd moeten hebben om alle formaliteiten hier rond te breien. Donderdag trainen, vrijdag vliegen naar Dalian (vlakbij de grens met Noord-Korea) en zaterdag daar de volgende uitwedstrijd. De week daarna is iets normaler: geen mid-weekse wedstrijden, visaruns of andere ellende, maar gewoon een week lang normaal trainen.

Van de telefoon die ik vorige week weggebracht heb, heb ik nog niets gehoord, dus ik ga er maar vanuit dat hij nog niet klaar is. Ik ben donderdag even langs gelopen om ernaar te vragen, maar ik vond de rij veel te lang om te wachten (en ik had honger, was rond lunchtijd).

Gisteravond nog een mooi voorbeeld van de globalisering: toen ik van de stadiontraining terugkwam had ik een gemiste oproep van Kees. Toen ik terugbelde bleek dat niet alleen een broekzakoproep geweest te zijn, meneer bleek ook nog eens precies een half etmaal verderop te zitten. Boston om precies te zijn. Met andere woorden: terwijl hij aan het ontbijt zat was ik me aan het omkleden voor het avondeten. Lang leve de digitale wereld. Zo kan ik ook gewoon bijna de hele dag door contact hebben met het thuisfront via whatsapp, messenger, skype, sms of zelfs heel ouderwets met de telefoon. Ik kan me uit mijn jeugd herinneren dat ik soms wekenlang niets van mijn vader hoorde omdat contact leggen gewoon om wat voor reden dan ook (op zee, slechte verbinding) onmogelijk was. En dan kostte het vaak ook nog een godsvermogen als het wel lukte. Via internet is het gewoon allemaal gratis. Daar heb ik mijn bundel wel op afgestemd. Verder ga ik wel steeds meer op mijn vader lijken: die ging de hele wereld over maar zag alleen havens en vliegvelden (en de weg er tussenin). Voor mij geldt dat voor stadions en vliegvelden. Voorlopig althans in China.

We waren gisteren bijna met de trein naar Peking gegaan, trouwens. De vlucht die wij hadden blijkt nogal berucht te zijn voor wat betreft vertragingen. Er waren dus zowel vlieg- als treintickets gekocht. Als de vertraging meer dan uur zou zijn hadden we ons omgedraaid naar het station. Ik zag die trein wel zitten: zoveel langer ben je niet bezig (als je het inchecken, wachten en wat daar allemaal bijkomt meerekent), je hebt meer beenruimte, kunt makkelijker rondlopen en je hoeft niet in zo’n drukcabine. Helaas had de vlucht maar een minuut of 20 vertraging.

Tenslotte hebben we hier natuurlijk de Brexitperikelen ook op de voet gevolgd, en met twee Britten in de staf is dat vragen om ellende. De grappen over aparte tafels, liften, aangepaste staf en ongeldige paspoorten zijn sinds gisteren niet aan te slepen.

Verder het ik niet veel te melden. Ik ga nog even naar de gym om zelf te trainen, dan om half 5 nog een kleine snack en daarna moet het gewoon gaan gebeuren. Ik zei het gisteren al op facebook: ik heb een hoekje in mijn koffer vrijgelaten om die drie punten in te stoppen, want die gaan mee terug naar Shanghai!

Tot Snel!