Dagboek Shanghai - Hoofdstuk 3

Deel drie van mijn avonturen in Shanghai. Ik ben hier nu bijna drie weken, aan de ene kant voelt het door al het geren en gevlieg alsof ik hier al drie maanden zit, terwijl ik me aan de andere kant realiseer dat drie weken eigenlijk veel te kort is om al veel indrukken te hebben. Zeker gezien de grootte van de stad.

Om met het belangrijkste te beginnen: we hebben gisteren de eerste overwinning binnen gehaald met de club. Dat mocht ook wel, thuis tegen de nummer laatst. Aan de andere kant gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat we zelf niet veel hoger staan. 14e van de 16. Maar goed, drie punten in de pocket dus, en dat was hard nodig. De eerste twee wedstrijden waren immers verloren, dus de eerste tekenen van druk op de trainer/staf werden al zichtbaar. Eigenlijk kun je zo’n hekkesluiter niet op een mooier moment krijgen. De ploeg begint immers steeds meer de vorm te krijgen die wij graag willen zien en deze jongens kunnen gewoon voetballen, die 14e plek slaat nergens op. Het was dus ook de eerste thuiswedstrijd, wat betekent dat ik eindelijk onze thuisbasis gezien heb. Prima stadion voor 30.000 toeschouwers dat hier en daar wel een likkie verf kan gebruiken, maar wat in opbouw prima is. Het lekkere is vooral dat het echt een voetbalstadion is, geen sintelbaan om het veld dus en daardoor de tribunes lekker dicht op het veld. Nadeel daarvan is in alle eerlijkheid dat er eigenlijk nergens ruimte is om tijdens de wedstrijd een warming up te doen, maar dat zij dan maar zo. Die 30.000 waren er natuurlijk niet bij de Chinese variant van Helmond Sport - Fortuna Sittard, maar toch zat het redelijk vol. 9.000 man hoorde ik na afloop, en omdat alles redelijk verspreid zat leek het nog best vol. van 9.000 hielden zeker 8.899 zich angstvallig stil trouwens.

De term “thuisbasis” telt in dit geval dubbel, aangezien we in juli ook in het stadion gaan “wonen”. er wordt op dit moment van alles opgeknapt en als dat klaar is mogen we eindelijk uit dit k*thotel weg en trekken we in het spelershotel in het stadion. Geen idee of dat een verbetering is, trouwens. Eén van de tribunes aan de korte kant heeft een flink aantal hotelkamers wat we dan tot en met het einde van het seizoen “thuis” mogen noemen. Dat betekent dus dat je iedere morgen als je de gordijnen open trekt op het veld kijkt. Het kan slechter, op dit moment kijk ik op een bouwplaats een hele rij van die typische desolate flats die eigenlijk alleen maar geschikt zijn om vanaf te springen als je die behoefte ooit zou hebben. Dan liever op een voetbalveld. En wat voor een veld! Zeker na de deceptie van vorige week was dit een absolute verademing: mooi kort gemaaid gras, een dempende onderlaag en net nat genoeg gesproeid. Wat een heerlijkheid: hier wil je zelf op voetballen!

De komende weken gaan we het stadion weinig zien overigens, we spelen de komende vier (!) competitiewedstrijden uitwedstrijden, met alleen de 28e een bekerwedstrijd thuis tegen Jiangsu Suning. Een absolute topploeg in de Chinese Super League, getraind door Dan Petrescu. Bij winst staan we in de kwartfinales. Die vier andere wedstrijden zijn in Beijing, Dalian, Zhongyou en Shenzhen. Kortom: goed voor de airmiles!

De afgelopen dagen ben ik toch weer tegen wat typische expat dingetjes aangelopen. Zo wilde ik bijvoorbeeld naar de kapper. Stap één is dan natuurlijk een fatsoenlijke kapper vinden. Aan dat haar van mij kun je weinig verkeerd doen, maar toch. Gelukkig wist mijn trainer een adresje. Bovenin de mall. Eén probleem: daar zitten er drie of vier. Ik heb de grootste maar genomen, ik mocht meteen gaan zitten. Stap twee: uitleggen wat je wilt aan iemand die alleen maar Chinees spreekt terwijl met “hoe en wat in het Mandarijn” in het hotel lag. Zoals gezegd is het gauw goed, maar die knipnicht (wat dat betreft geen enkel verschil met Nederland!) wil toch een richting van je. “De zijkanten en achter graag kort met een tondeuse” heb ik uitgelegd door zo goed en zo kwaad als het ging het geluid van een tondeuse na te doen en ondertussen een op-en-neer gaande beweging langs mijn hoofd te maken. Hij knikte begrijpend. Vervolgens met twee vingers een pluk haar bovenop gepakt en daarmee proberen aan te geven hoeveel eraf moest. Knipnichtje knikte weer begrijpend. Of deed net alsof, dat kan natuurlijk ook. Dat dit ook hopeloos mis kan gaan bewijst de mop van Moos die bij de Paus geroepen wordt, maar die laat ik hier even voor wat het is. Een kleine 20 minuten later ging mijn mantel af en ik moet zeggen: keurig de instructies opgevolgd. Voor 8 euro. Of ik er ook gel in wilde. Tenminste: ik denk dat hij dat bedoelde. “Nee, dank je.”

Na de kapper honger, en aan de overkant rook het lekker. Bij het naar binnen lopen probeerde een meneer in een hokje met een kassa me nogal luidruchtig tegen te houden. Ik had heus ook wel gezien dat je daar eerst moet betalen, maar ik wilde eerst even kijken of het de moeite waard was. Heb ik proberen uit te leggen door met twee vingers op mijn ogen te wijzen en daarna op de eetzaal te wijzen. En door gewoon stug door te lopen. Bleek een (vooral) visbuffet te zijn. Kort verhaal: prima geluncht! Bij binnenkomst dus betaald, dan wordt je naar je plek gebracht en mag je opscheppen wat je wilt. Maar dan ben je klaar. En dan? Moet ik nou nog wat, of niet? Ik ben maar gewoon weggelopen met het idee dat ze me wel tegen zouden houden als ze nog geld van me kregen.

Ander dingetje: mijn Chinese telefoon deed raar: extreem langzaam opladen, nog veel sneller leeg en heel warm, klinkt als iets met de batterij. Chinese productie inderdaad. En ik heb dat ding pas twee weken. Terug naar de winkel. De eerste avond waren ze al dicht, dinsdag had ik meer geluk. Maar natuurlijk weer die taalbarrière. Hoe en Wat heb je in dit geval niet veel aan. Opgelost met een typisch 21e eeuws trucje: de online vertaalfunctie op je telefoon. Maar ook met dat trucje ben je al gauw een uur verder voor iedereen elkaar begrijpt, zo denderend zijn die online vertalingen nou ook weer niet. Zeker niet als het om nuances gaat. Toen we elkaar uiteindelijk begrepen bleek de service afdeling al dicht te zijn. Of ik morgen om half 10 terug kon komen, dan breng ik u er even heen, het is hier vlakbij. Prima. Alleen werd ik pas om 8 uur wakker en wilde ik ook nog hardlopen. Daarnaast leek mijn telefoon weer normaal te doen. Laat maar zitten dus. ’s Middags ging het weer mis, dus alsnog de volgende dag die kant. Ik kreeg onmiddellijk op mijn kloten waarom ik gisteren niet gekomen was. Ik heb iets gejokt over druk op werk. Dat ben ik na vier jaar Midden Oosten niet meer gewend, dat men ook daadwerkelijk op het afgesproken moment op je rekent. Na “sorry” gemompeld te hebben wilde ze me inderdaad wel even brengen. Vlakbij, hè, weet je nog? Het eerste wat ze deed was dus een taxi aanhouden…. Zo dichtbij was het dus blijkbaar ook weer niet. Viel uiteindelijk wel mee, maar inderdaad te ver om te lopen. Er wordt naar gekeken, als ze wat vinden zou het maximaal een weekje moeten duren. Anders korter. Hoe ik hem dan weer terug krijg? Dat laten we u weten, meneer, we hebben uw nummer. OK, maar sms me dan, want ik versta/spreek geen Chinees. Goed idee, had ze nog niet aan gedacht, ging ze doen. Heb nog niets gehoord, dus er zal nog wel aan gewerkt worden.

Zoals gezegd ging ik de dag daarvoor liever lopen dan naar de telefoonwinkel. ik dacht een hele mooie route gepland te hebben: het hotel uit, linksaf de weg volgen, bij de stoplichten nog een keer links af. Bij de volgende stoplichten oversteken, langs de atletiekbaan en dan rechtsaf rondom een fors meer lopen. Ik kan dat meer vanaf de gang op16 hoog zien liggen, alleen op straatniveau kwam ik het niet tegen. Ik denk dat ik bij de slagboom eraf gemoeten had, maar dat was duidelijk niet de bedoeling. Het meer lijkt wel klaar te zijn, maar zo te zien komt er nog een grote, luxe woonwijk omheen en is die de komende jaren nog niet klaar. Ik heb de weg maar gewoon gevolgd en bij de volgende stoplichten terug gegaan. Was uiteindelijk een rondje van niks, maar door alle stoplichten duurde het lang en was het verdorie nog zwaar ook. Ik richt me voorlopig maar op het rennen met spelers die individueel trainen. Is zwaar genoeg.

Verder heb ik van de club een hondje gekregen. Hij heet “tolk” en loopt echt als een puppy achter me aan. Die extra tolk hebben we hard nodig, aangezien Joe (onze andere tolk en manusje-van-alles) zo langzamerhand niet meer weet waar hij het moet zoeken. Ik hoop dat hij de komende tijd een hoop dingen oppikt, want gisteren kon ik hem achter het behang plakken. Gewoon vertalen, svp, geen discussie met mij aangaan als je het niet snapt. Gewoon letterlijk vertalen. Heeft geen flauw benul van de meest basale voetbaltermen, lijkt hopeloos onzeker en zo goed is zijn Engels nou ook weer niet. Ik hoop maar dat het onwennigheid is, en nu zien we maar weer dat we met Joe vreselijk verwend zijn.

Vanmiddag en morgen vrij, ik probeer alles wat ik nog moet vandaag af te krijgen zodat ik morgen een dagje op pad kan. Wat of waar ga ik vanavond bekijken, maar ik wil nou wel eens wat meer van de stad zien dan hotel-snelweg-trainingscomplex-stadion-vliegveld. Dinsdag moeten we naar de medische keuring. Daar waren we donderdag ook al, maar na ruim een uur in de auto en daar een half uur wachten bleken we op de verkeerde dag te zijn. Foutje van de tolk. Soms is het net Qatar.

Tot Snel!