Dagboek Shanghai - Hoofdstuk 5
Door: Olav Versloot
Blijf op de hoogte en volg Olav
04 Juli 2016 | Hong Kong, Hong Kong
Deel vijf van mijn belevenissen en ontberingen in China. Geschreven in de trein in Hong Kong vandaag. “Hong Kong?” denkt een aantal lezers nu die het vorige deel nog niet gelezen hebben. Hong Kong, ja. Omdat we strikt genomen nog steeds in China op vakantie zijn, loopt ons visum per vandaag af. En die kun je alleen maar buiten China vernieuwen. Dat betekent dus dat we een visarun moesten maken, en dan is Hong Kong het meest voor de hand liggend. Hong Kong is natuurlijk een beetje grijs gebied. Het hoort sinds eind vorige eeuw formeel bij China, maar toch ook weer niet helemaal. Vliegen naar Hong Kong valt bijvoorbeeld niet onder een binnenlandse vlucht, en je kunt er dus ook gewoon een nieuw visum aanvragen. Een zakenvisum deze keer, zodat de club nog 2 maanden de tijd heeft om de hele vergunningencaroussel te laten draaien. Het blijft overigens wel komisch: het hele land kan ons op televisie aan het werk zien tijdens wedstrijden, de hoofdtrainer wordt doodleuk op TV geinterviewd en we reizen duidelijk als een geheel rondom wedstrijden. Dat is ook het enige moment waarop we opgetrokken wenkbrauwen meemaken: als we in clubkleding bij de douane op het vliegveld komen en we doodleuk een toeristenvisum tevoorschijn toveren. Vooralsnog blijft het bij opgetrokken wenkbrauwen, er wordt niets gezegd of gedaan. Ben benieuwd hoe dat dan weer gaat met zo’n zakenvisum.
Dat visum aanvragen had nog best wat voeten in de aarde, en daar konden wij helemaal niets aan doen. We zouden vanmorgen 7:55 opstijgen, maar dat werd uiteindelijk 10:45. We hadden dus nog 3 uur kunnen slapen. We waren dus ook 3 uur later (13:15) dan gepland in Hong Kong. Er was inmiddels contact geweest met de dames van het visumbureau op het vliegveld, waardoor wij door onze begeleider als een volleerde wagenmenner door het vliegveld gejaagd werd. En mochten we denken dat die een slavendrijver was, dan hadden we nog geen kennis gemaakt met de visumdames: Zwepen als stembanden en het geduld van een 3-jarige op 5 december. “Snel, snel, snel, snel, snel!!!” “Maakt niet uit wat je invult, verzin maar iets”. Ze bleken voor 2 uur naar de ambassade te moeten om het vandaag allemaal nog rond te krijgen. Als dat niet lukt moesten we nog een hotel voor vannacht regelen en daar had niemand zin in. “Als we voor 3 uur gebeld worden, dan is het goed, horen we niets, dan moeten we achter een hotel aan.” Het bleek vooral van de drukte op de weg af te hangen of het allemaal ging lukken. Gelukkig is het verkeer in Hong Kong niet zo druk.... Inmiddels zijn we een paar uur verder en weten we dat we gelukkig vannacht gewoon thuis “slapen”. Als het goed is hebben alles om een uur of 7 terug en vliegen we om 9 uur weer naar Shanghai. Dat hopen we tenminste, want er wordt continu omgeroepen dat de dienstregeling tussen Hong Kong en Shanghai verstoord is vandaag en dat we toch vooral goed op de borden moeten letten. Hoera.
Als je dan toch een dag in Hong Kong bent, kun je daar ook maar beter van profiteren. De stad in dus. Alleen was er door de vertraging weinig tijd meer over om uitgebreid te gaan struinen. Je moet eerst uitzoeken hoe je er uberhaupt komt (24 minuten met de metro!) en dan ook nog weten waar je naartoe wilt. Heb ik me allemaal niets van aangetrokken, ik ben in de metro naar het centrum gestapt en ging het daar wel zien. Maar ik had dus maar een paar uur, eigenlijk maar twee. Het bleef dus erg beperkt: ik ben naar de boulevard gegaan en heb wat langs het water gelopen om wat foto’s te nemen en ben daarna de mall boven het station doorgelopen. Ik wilde ook eigenlijk richting het oude stadhuis omdat het zo’n mooi contrast is met al die hypermoderne hoogbouw, maar daar liep ik vast op een hele drukke straat tussen mij en het stadhuis. Heb het verder niet meer geprobeerd, de tijd werd al erg krap. Ondertussen zit ik dus weer in de metro. Noemen ze hier trouwens een trein, hou het er maar op dat het er een beetje tussenin zit. Typisch voor hier: extreem schoon, georganiseerd en netjes, op het klinische af. Ik ben er ook achter dat Hong Kong ook een Disney World heeft: er zit een volwassen vrouw met Minnie Mouse-oren op naast me. Gelukkig lijkt ze zich er niet erg voor te schamen.
Zoals ik het vorige deel al zei: gisteren speelden we voor de beker tegen Suning FC. Een absolute topploeg in de Chinese Super League, waar 120 miljoen dollar tegenaan gesmeten is om er wat van te maken. Dat is vooral in drie Brazilianen gaan zitten, waarvan wij eigenlijk het idee hebben dat ze hier meer voor het feesten zijn dan voor het voetbal. Ze staan 4e in de CSL en zijn de huidige houders van de beker. Helaas hebben we de westrijd met 0-3 verloren. Helaas, want er werd bij vlagen meer dan goed gespeeld. Zeker de eerste helft, toen waren we gewoon beter. Vlak na rust kwamen zij op 0-1, waarna we tot de 87e minuut gewoon recht overeind bleven. Na die beruchte 87e minuut was het bij ons een beetje op (mede door twee noodgedwongen wissels) en liepen ze in 5 minuten uit naar 0-2 en 0-3. En dat was dan met een bijeengeraapt team omdat we de helft rust gegeven hebben deze week. De competitie is voor ons oneindelijk veel belangrijker dan de beker. Die winnen we toch niet, en in de competitie moet het voor ons gaan gebeuren. Een aantal van onze spelers speelde voor het eerst tegen spelers van dit niveau en ze bleven keurig overeind. Geen ontzag, je werkt maar voor die overwinning. Het mooiste compliment kwam na afloop van een journalist die zich hardop afvroeg welke ploeg er nou eigenlijk 2e divisie speelt. Er is gewoon duidelijk progressie te zien, en daar gaan we de komende maanden van oogsten. Te beginnen aanstaande zondag uit (weer, ja!) tegen Dalian Transcendence.
Als laatste nog minder prettig nieuws van mijn laptop. Die is overleden. Onze dokter (eigenlijk een fysiotherapeut, maar aangezien hij zo’n beetje de baas speelt over de medische staf noemen we hem maar Doc. Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet eens weet hoe hij echt heet. Zijn achternaam is Kim, maar dat is voor een Koreaan ook weer niet zo heel erg verrassend) vond het blijkbaar een goed idee om mijn laptop onder de douche te zetten. Dat klinkt erg cru naar Doc, hij is er zelf erg mee aan. Tijdens de herstelsessie van afgelopen zondag had ik de groep in tweeën gedeeld: ik was met een deel in het zwembad, terwijl Doc de met een deel aan het rekken en strekken was. Deze zouden na afloop een buikspierpogramma doen waarvoor ik een filmpje van youtube naar mijn laptop had getrokken. Tot zover niets aan de hand. Het bleek alleen dat een filmpje met mediaplayer afspelen voor sommige mensen nog best lastig is. Doc kwam half paniekerig naar het zwembad om te vragen hoe dat moest, zo’n flimpje afspelen. Het is 2016. Maar bij zo’n zwembad zit ook altijd.... een douche, inderdaad. En deze had geen knop in de muur, maar een infraroodsensor die ervoor zorgt dat het water gaat lopen als je er voorlangs loopt. Als ik hem had zien komen, had ik hem nog kunnen waarschuwen. Aangezien hij mijn laptop voor zich hield kreeg dat ding de volle laag. Openschroeven, 48 uur laten drogen onder de airco en zelfs de föhn erop: het heeft allemaal niet mogen baten. Helaas had ik ook nog eens een laptop met ingebouwde batterij, dus die kon ik ook niet apart in een bak rijst leggen. Rijst genoeg hier, daar hoeft het niet aan te liggen. Er hebben inmiddels wat kenners naar gekeken, en die kwamen unaniem en onafhankelijk van elkaar tot de conclusie dat hij niet meer te redden valt. Gelukkig is de harde schijf nog wel goed, dus alle data lijkt gelukkig gered. Lijkt, ik ben pas gerust gesteld als ik het allemaal weer in handen heb, vooral omdat alle foto’s die ik afgelopen jaren gemaakt heb er op staan. Ik had wel een back-up, maar niet van de meest recente data. Maar ook die staan als het goed is dus nog keurig op de schijf. Als het goed is krijg ik hem morgen als externe schijf terug. Ik heb de volgende dag in ieder geval voorlopig een laptop van de club gekregen, want zonder kan ik gewoon mijn werk niet doen. Maar ja.... die staat natuurlijk wel op Chinees ingesteld. Windows heb ik inmiddels op Engels gekregen door plaatjes te volgen, alleen office lukt niet. Nou heeft dat natuurlijk van zichzelf al een hoop plaatjes, maar niet alle foutmeldingen zijn even duidelijk. Dus als iemand nog tips heeft...
Terug naar Hong Kong. Tweeënhalf uur vliegen, maar een wereld van verschil met Shanghai. Al moet ik er voor de eerlijkheid bij zeggen dat ik in Shanghai nog niet in het centrum geweest ben, alleen nog maar in onze uithoek. Ik zag hier om te beginnen veel meer westerlingen dan in Shanghai, daar blijf je als blanke toch letterlijk een bezienswaardigheid. En dan realiseer je je opeens dat Hong Kong natuurlijk gewoon heel lang Brits is geweest. Dat merk je ook andere kleine dingen: de roltrappen zitten bijvoorbeeld verkeerd om: je moet de linker gebruiken, waar de rest van de wereld gewoon de rechter gebruikt. Volgens mij reden de auto’s wel rechts, maar daar heb ik eerlijk gezegd niet echt op gelet.
De visa zijn dus geregeld, al waren we vannacht pas om kwart over 4 terug in het hotel. Net als op de heenweg begonnen we al met 3 uur vertraging. “Maar het kan ook nog meer worden, hoor!” zei het blije hoofd bij de incheckbalie nog heel enthousiast. Dat was tijdens het inchecken om 7 uur, dus toen wisten we meteen dat we nog even te gaan hadden. We zijn maar bij de Pizza Express (dezelfde als in Doha, inderdaad!) neergeplofd en hebben ons daar tegoed gedaan aan pizza’s en bier. Van dat laatste misschien wel één of twee teveel. Halve liters. Wij vonden het steeds gezelliger worden, maar ik weet niet of iedereen het daarmee eens was. Gelukkig waren we niet in clubkleding. Bij vertrek had ik de weddenschap gewonnen dat de serveerster uit Nepal kwam, hadden we alle drie opeens een Weibo account (de Chinese versie van Twitter) waarvan we eigenlijk niet weten wat we ermee moeten en was er halverwege de avond nog een boord knoflookbrood doorheen gegaan. Boarden vanaf half 12, dus we gingen om tien over half 12 maar eens richting gate. Wisten wij veel dat je daar nog 20 minuten voor nodig had en zelfs nog met een treintje moest. Onze begeleider hadden we op dat moment al uren niet meer gezien, en ik betwijfel ook sterk of we hem tegen die tijd nog serieus genomen hadden. Hij zuchtte eens toen we het vliegtuig inkwamen, waarschijnlijk zat hij er zelf al uren. Ik ben neergeplofd, schoenen en sokken uit en ik ben per direct in slaap gevallen. Opstijgen heb ik nog vaag meegekregen. Toen ik volgens mij vijf minuten later mijn ogen open deed waren we drie kwartier verder en stond er opeens een blad eten voor mijn neus. Lekkere kip, trouwens. Ik kan Hong Kong Airlines sowieso aan iedereen aanbevelen! Na het eten heb ik weer mijn ogen dichtgedaan en het volgende dat ik meekreeg was “Cabin crew, prepare for landing”.
Op het vliegveld stond men vervolgens in nachtstand, de douane was niet vooruit te branden. Mocht je “zootropolis” gezien hebben: zoals de luiaards bij de verkeersdienst. Ik heb hem op de heenweg naar Hong Kong zitten kijken, vandaar de associatie. Het leukste moet echter nog komen: de taxirit naar het hotel. Onze eigen chauffeur lag gelukkig gewoon thuis in bed, dus we namen een taxi. Na een minuut of 20 had ik geen idee waar we reden. Nou ben ik geen expert in Shanghai, maar de naar het vliegveld heb ik al een paar keer afgelegd, en dit had ik nog nooit gezien. Google maps op mijn telefoon met gps aangezet en toen bleek mijn voorgevoel te kloppen: hij reed kilometers om. Toen werd me ook duidelijk waarom onze begeleider zo met hem zat te bekvechten: die had het al veel langer in de gaten. Uiteindelijk heeft het tot dreigen met politie moeten komen om hem weer de normale weg te laten rijden en bij het uitstappen werd het bijna knokken tussen de chauffeur en onze begeleider. Er is inmiddels een klacht tegen de beste man ingediend en het geld van deze rit krijgen we sowieso terug.
Half 6 ’s ochtends de deur uit en om kwart over 4 weer terug, en dat voor één lullige sticker in je paspoort. Je moet er maar zin in hebben. Of niet, dan moet het gewoon.
Tot Snel!
PS: een snelle update van het laptopfront: alle data staat er inderdaad op, alles lijkt gered. Ik kan weer rustig slapen vannacht. Hoewel, dat heb ik vannacht uiteindelijk ook wel gedaan. Heb me voorover laten vallen, en toen ik om 11 uur wakker werd lag ik er volgens mij nog net zo bij. Vanmorgen waren we inderdaad vrij.
Dat visum aanvragen had nog best wat voeten in de aarde, en daar konden wij helemaal niets aan doen. We zouden vanmorgen 7:55 opstijgen, maar dat werd uiteindelijk 10:45. We hadden dus nog 3 uur kunnen slapen. We waren dus ook 3 uur later (13:15) dan gepland in Hong Kong. Er was inmiddels contact geweest met de dames van het visumbureau op het vliegveld, waardoor wij door onze begeleider als een volleerde wagenmenner door het vliegveld gejaagd werd. En mochten we denken dat die een slavendrijver was, dan hadden we nog geen kennis gemaakt met de visumdames: Zwepen als stembanden en het geduld van een 3-jarige op 5 december. “Snel, snel, snel, snel, snel!!!” “Maakt niet uit wat je invult, verzin maar iets”. Ze bleken voor 2 uur naar de ambassade te moeten om het vandaag allemaal nog rond te krijgen. Als dat niet lukt moesten we nog een hotel voor vannacht regelen en daar had niemand zin in. “Als we voor 3 uur gebeld worden, dan is het goed, horen we niets, dan moeten we achter een hotel aan.” Het bleek vooral van de drukte op de weg af te hangen of het allemaal ging lukken. Gelukkig is het verkeer in Hong Kong niet zo druk.... Inmiddels zijn we een paar uur verder en weten we dat we gelukkig vannacht gewoon thuis “slapen”. Als het goed is hebben alles om een uur of 7 terug en vliegen we om 9 uur weer naar Shanghai. Dat hopen we tenminste, want er wordt continu omgeroepen dat de dienstregeling tussen Hong Kong en Shanghai verstoord is vandaag en dat we toch vooral goed op de borden moeten letten. Hoera.
Als je dan toch een dag in Hong Kong bent, kun je daar ook maar beter van profiteren. De stad in dus. Alleen was er door de vertraging weinig tijd meer over om uitgebreid te gaan struinen. Je moet eerst uitzoeken hoe je er uberhaupt komt (24 minuten met de metro!) en dan ook nog weten waar je naartoe wilt. Heb ik me allemaal niets van aangetrokken, ik ben in de metro naar het centrum gestapt en ging het daar wel zien. Maar ik had dus maar een paar uur, eigenlijk maar twee. Het bleef dus erg beperkt: ik ben naar de boulevard gegaan en heb wat langs het water gelopen om wat foto’s te nemen en ben daarna de mall boven het station doorgelopen. Ik wilde ook eigenlijk richting het oude stadhuis omdat het zo’n mooi contrast is met al die hypermoderne hoogbouw, maar daar liep ik vast op een hele drukke straat tussen mij en het stadhuis. Heb het verder niet meer geprobeerd, de tijd werd al erg krap. Ondertussen zit ik dus weer in de metro. Noemen ze hier trouwens een trein, hou het er maar op dat het er een beetje tussenin zit. Typisch voor hier: extreem schoon, georganiseerd en netjes, op het klinische af. Ik ben er ook achter dat Hong Kong ook een Disney World heeft: er zit een volwassen vrouw met Minnie Mouse-oren op naast me. Gelukkig lijkt ze zich er niet erg voor te schamen.
Zoals ik het vorige deel al zei: gisteren speelden we voor de beker tegen Suning FC. Een absolute topploeg in de Chinese Super League, waar 120 miljoen dollar tegenaan gesmeten is om er wat van te maken. Dat is vooral in drie Brazilianen gaan zitten, waarvan wij eigenlijk het idee hebben dat ze hier meer voor het feesten zijn dan voor het voetbal. Ze staan 4e in de CSL en zijn de huidige houders van de beker. Helaas hebben we de westrijd met 0-3 verloren. Helaas, want er werd bij vlagen meer dan goed gespeeld. Zeker de eerste helft, toen waren we gewoon beter. Vlak na rust kwamen zij op 0-1, waarna we tot de 87e minuut gewoon recht overeind bleven. Na die beruchte 87e minuut was het bij ons een beetje op (mede door twee noodgedwongen wissels) en liepen ze in 5 minuten uit naar 0-2 en 0-3. En dat was dan met een bijeengeraapt team omdat we de helft rust gegeven hebben deze week. De competitie is voor ons oneindelijk veel belangrijker dan de beker. Die winnen we toch niet, en in de competitie moet het voor ons gaan gebeuren. Een aantal van onze spelers speelde voor het eerst tegen spelers van dit niveau en ze bleven keurig overeind. Geen ontzag, je werkt maar voor die overwinning. Het mooiste compliment kwam na afloop van een journalist die zich hardop afvroeg welke ploeg er nou eigenlijk 2e divisie speelt. Er is gewoon duidelijk progressie te zien, en daar gaan we de komende maanden van oogsten. Te beginnen aanstaande zondag uit (weer, ja!) tegen Dalian Transcendence.
Als laatste nog minder prettig nieuws van mijn laptop. Die is overleden. Onze dokter (eigenlijk een fysiotherapeut, maar aangezien hij zo’n beetje de baas speelt over de medische staf noemen we hem maar Doc. Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet eens weet hoe hij echt heet. Zijn achternaam is Kim, maar dat is voor een Koreaan ook weer niet zo heel erg verrassend) vond het blijkbaar een goed idee om mijn laptop onder de douche te zetten. Dat klinkt erg cru naar Doc, hij is er zelf erg mee aan. Tijdens de herstelsessie van afgelopen zondag had ik de groep in tweeën gedeeld: ik was met een deel in het zwembad, terwijl Doc de met een deel aan het rekken en strekken was. Deze zouden na afloop een buikspierpogramma doen waarvoor ik een filmpje van youtube naar mijn laptop had getrokken. Tot zover niets aan de hand. Het bleek alleen dat een filmpje met mediaplayer afspelen voor sommige mensen nog best lastig is. Doc kwam half paniekerig naar het zwembad om te vragen hoe dat moest, zo’n flimpje afspelen. Het is 2016. Maar bij zo’n zwembad zit ook altijd.... een douche, inderdaad. En deze had geen knop in de muur, maar een infraroodsensor die ervoor zorgt dat het water gaat lopen als je er voorlangs loopt. Als ik hem had zien komen, had ik hem nog kunnen waarschuwen. Aangezien hij mijn laptop voor zich hield kreeg dat ding de volle laag. Openschroeven, 48 uur laten drogen onder de airco en zelfs de föhn erop: het heeft allemaal niet mogen baten. Helaas had ik ook nog eens een laptop met ingebouwde batterij, dus die kon ik ook niet apart in een bak rijst leggen. Rijst genoeg hier, daar hoeft het niet aan te liggen. Er hebben inmiddels wat kenners naar gekeken, en die kwamen unaniem en onafhankelijk van elkaar tot de conclusie dat hij niet meer te redden valt. Gelukkig is de harde schijf nog wel goed, dus alle data lijkt gelukkig gered. Lijkt, ik ben pas gerust gesteld als ik het allemaal weer in handen heb, vooral omdat alle foto’s die ik afgelopen jaren gemaakt heb er op staan. Ik had wel een back-up, maar niet van de meest recente data. Maar ook die staan als het goed is dus nog keurig op de schijf. Als het goed is krijg ik hem morgen als externe schijf terug. Ik heb de volgende dag in ieder geval voorlopig een laptop van de club gekregen, want zonder kan ik gewoon mijn werk niet doen. Maar ja.... die staat natuurlijk wel op Chinees ingesteld. Windows heb ik inmiddels op Engels gekregen door plaatjes te volgen, alleen office lukt niet. Nou heeft dat natuurlijk van zichzelf al een hoop plaatjes, maar niet alle foutmeldingen zijn even duidelijk. Dus als iemand nog tips heeft...
Terug naar Hong Kong. Tweeënhalf uur vliegen, maar een wereld van verschil met Shanghai. Al moet ik er voor de eerlijkheid bij zeggen dat ik in Shanghai nog niet in het centrum geweest ben, alleen nog maar in onze uithoek. Ik zag hier om te beginnen veel meer westerlingen dan in Shanghai, daar blijf je als blanke toch letterlijk een bezienswaardigheid. En dan realiseer je je opeens dat Hong Kong natuurlijk gewoon heel lang Brits is geweest. Dat merk je ook andere kleine dingen: de roltrappen zitten bijvoorbeeld verkeerd om: je moet de linker gebruiken, waar de rest van de wereld gewoon de rechter gebruikt. Volgens mij reden de auto’s wel rechts, maar daar heb ik eerlijk gezegd niet echt op gelet.
De visa zijn dus geregeld, al waren we vannacht pas om kwart over 4 terug in het hotel. Net als op de heenweg begonnen we al met 3 uur vertraging. “Maar het kan ook nog meer worden, hoor!” zei het blije hoofd bij de incheckbalie nog heel enthousiast. Dat was tijdens het inchecken om 7 uur, dus toen wisten we meteen dat we nog even te gaan hadden. We zijn maar bij de Pizza Express (dezelfde als in Doha, inderdaad!) neergeplofd en hebben ons daar tegoed gedaan aan pizza’s en bier. Van dat laatste misschien wel één of twee teveel. Halve liters. Wij vonden het steeds gezelliger worden, maar ik weet niet of iedereen het daarmee eens was. Gelukkig waren we niet in clubkleding. Bij vertrek had ik de weddenschap gewonnen dat de serveerster uit Nepal kwam, hadden we alle drie opeens een Weibo account (de Chinese versie van Twitter) waarvan we eigenlijk niet weten wat we ermee moeten en was er halverwege de avond nog een boord knoflookbrood doorheen gegaan. Boarden vanaf half 12, dus we gingen om tien over half 12 maar eens richting gate. Wisten wij veel dat je daar nog 20 minuten voor nodig had en zelfs nog met een treintje moest. Onze begeleider hadden we op dat moment al uren niet meer gezien, en ik betwijfel ook sterk of we hem tegen die tijd nog serieus genomen hadden. Hij zuchtte eens toen we het vliegtuig inkwamen, waarschijnlijk zat hij er zelf al uren. Ik ben neergeplofd, schoenen en sokken uit en ik ben per direct in slaap gevallen. Opstijgen heb ik nog vaag meegekregen. Toen ik volgens mij vijf minuten later mijn ogen open deed waren we drie kwartier verder en stond er opeens een blad eten voor mijn neus. Lekkere kip, trouwens. Ik kan Hong Kong Airlines sowieso aan iedereen aanbevelen! Na het eten heb ik weer mijn ogen dichtgedaan en het volgende dat ik meekreeg was “Cabin crew, prepare for landing”.
Op het vliegveld stond men vervolgens in nachtstand, de douane was niet vooruit te branden. Mocht je “zootropolis” gezien hebben: zoals de luiaards bij de verkeersdienst. Ik heb hem op de heenweg naar Hong Kong zitten kijken, vandaar de associatie. Het leukste moet echter nog komen: de taxirit naar het hotel. Onze eigen chauffeur lag gelukkig gewoon thuis in bed, dus we namen een taxi. Na een minuut of 20 had ik geen idee waar we reden. Nou ben ik geen expert in Shanghai, maar de naar het vliegveld heb ik al een paar keer afgelegd, en dit had ik nog nooit gezien. Google maps op mijn telefoon met gps aangezet en toen bleek mijn voorgevoel te kloppen: hij reed kilometers om. Toen werd me ook duidelijk waarom onze begeleider zo met hem zat te bekvechten: die had het al veel langer in de gaten. Uiteindelijk heeft het tot dreigen met politie moeten komen om hem weer de normale weg te laten rijden en bij het uitstappen werd het bijna knokken tussen de chauffeur en onze begeleider. Er is inmiddels een klacht tegen de beste man ingediend en het geld van deze rit krijgen we sowieso terug.
Half 6 ’s ochtends de deur uit en om kwart over 4 weer terug, en dat voor één lullige sticker in je paspoort. Je moet er maar zin in hebben. Of niet, dan moet het gewoon.
Tot Snel!
PS: een snelle update van het laptopfront: alle data staat er inderdaad op, alles lijkt gered. Ik kan weer rustig slapen vannacht. Hoewel, dat heb ik vannacht uiteindelijk ook wel gedaan. Heb me voorover laten vallen, en toen ik om 11 uur wakker werd lag ik er volgens mij nog net zo bij. Vanmorgen waren we inderdaad vrij.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
