Dagboek Shanghai - Hoofdstuk 6

Terwijl ik de titel opschreef realiseer ik me opeens dat ik nog precies een maand 40 ben. Betekent helemaal niets, kan ook niemand iets mee, maar het viel me gewoon opeens op. En ja, Tom, ik weet dat jij eerst nog aan de beurt bent...

Dat het vandaag 2 juli is betekent ook dat ik hier alweer iets meer dan een maand ben. Zo voelt het niet, je zou me ook wijs kunnen maken dat ik hier al maanden ben. Deze sneltrein stopt nog niet erg met doordenderen. Dat is trouwens absoluut niet negatief bedoeld. Het tripje naar Hong Kong hebben we ook gewoon weer overleefd, daarna alweer twee dagen getraind en nu zit ik weer op het vliegveld om naar Dalian te vliegen voor de volgende wedstrijd morgen. Dalian Transcendence uit. Een ouderwetse zespunter! Hullie staan 1 punt boven ons, dus drie punten zijn niet zozeer welkom als wel een absolute must. Zeker aangezien we volgende week Nei Mongol uit hebben, die staan weer een punt onder ons, dus er kunnen goede zaken gedaan worden de komende weken. Of niet, maar dan hebben we echt een probleem. Voor zover wij weten heeft Dalian nogal wat personele problemen door schorsingen (man of 4 geloof ik), waardoor er onder andere een keeper op doel staat die de afgelopen 7 jaar precies 6 wedstrijden gespeeld heeft. En 120 kilo weegt. Daarnaast hebben ze de afgelopen 10 wedstrijden geloof ik 2x gescoord en vooral punten gesprokkeld met 0-0 wedstrijden. Je zou zeggen dat er mogelijkheden zijn. Sterker nog: ik heb weer een hoekje in mijn koffer vrijgelaten voor die drie punten!

We hebben sinds gisteren een nieuwe kledingsponsor. Tot nu toe speelden, trainden en werkten we in Nike kleding, met ingang van 1 juli is dat Kelme geworden. Dat klinkt vreemd, midden in het seizoen van sponsor wisselen (en dat is het misschien in onze Europese ogen ook wel), maar dat zit zo: de Chinese Super League wordt gesponsord door Nike, dus al die ploegen spelen daar ook in. Wij zijn vorige seizoen gedegradeerd naar League One en die wordt aangekleed door Kelme. En dan heb je dus blijkbaar een half jaar om dat aan te passen. Het zal me verder een zorg zijn waar ik in loop, al moet ik zeggen dat de mouwen van het Kelmejasje wat kort lijken. Spanjaarden zullen wel korte armpjes hebben. Hoewel: het was de Spaanse keeperstrainer die het als eerste opviel.

Op naar Dalian dus, in het Noord-Oosten van China gelegen, vlakbij de grens met Noord-Korea. Na neefje Guido ben ik waarschijnlijk degene die het dichste bij dat land is gekomen binnen de Versloot-clan. Dalian had in 2000 zo’n 3,2 miljoen inwoners, daarna heeft men blijkbaar niet meer geteld. Of iemand is een paar keer de tel kwijt geraakt, dat kan natuurlijk ook. Het zullen er in ieder geval inmiddels meer zijn. Verder is Dalian vooral bekend als havenstad, marinebasis, de enige “warm water haven” van China en de grootste oliehaven van China. Klinkt bruisend, het Den Helder van China. Gelukkig blijven we maar twee nachten en zal het toch niet tot veel anders dan trainen en spelen komen. O ja, en het heeft een stedenband met Enschede. Wat dat verder ook mag betekenen.

Verder op dit moment niet heel veel te melden, zeker aangezien ik dat eergisteren nog gedaan heb. We hebben eindelijk de ondertekende, gestempelde en gevingerafdrukte contracten teruggekregen, waarvan natuurlijk niemand uit kon leggen waarom dat bijna vier weken moest duren. Als al het salaris nou ook nog klopt dan zijn we helemaal gelukkig, maar dat is voor de komende dagen.

We zijn nu een halve dag in Dalian en we zijn voorzichtig onze mening aan het bijstellen. Het verschil met Shanghai blijkt namelijk levensgroot! Er wordt hier veel meer op straat geleefd dan in het deel van Shanghai wat ik ken. Niet alleen maar een paar malls, maar veel winkeltjes en restaurantjes waar mensen in en uit lopen. Verder heel veel groen langs de wegen en een lekker zeewindje (havenstad, weet je nog?), waardoor het klimaattechnisch ook heel lekker aanvoelt. Nou is Shanghai ook een kanjer van een havenstad, maar daar zitten wij al gauw een kilometertje of 20 van de kust af, en merk je daar dus geen moer van. Het stadion waar we spelen heeft iets van vergane glorie, maar dan wel met een zekere charme. Alhoewel het ook weer zo’n vreselijke sintelbaan heeft, lijken de tribunes hier dichter op het veld te staan dan vorige week in Beijing. Qua vorm lijkt het aan de buitenkant nog het meest op een vliegende schotel. De onderste twee lagen zijn aan de buitenkant gevuld met winkel(tje)s, werkplaatsen, cafe’s en restaurants, waardoor de hele buurt een hele levendige indruk maakt. Het zou zomaar morgen rondom de wedstrijd lekker druk kunnen zijn rondom het stadion. Ik wil niet meteen de vergelijking met het oude Highburry of Anfield Road maken, daar is de weg echt te breed en te druk voor en is het nog te weinig woonwijk, maar die indruk wekt het wel. Maar dan op z’n Chinees, natuurlijk.

Vanavond kort maar goed getraind in het stadion, morgen nog een opstartsessie waar de spelers een gruwelijke hekel aan hebben en dan moet het morgenavond gaan gebeuren. En het MOET ook gebeuren: de ploeg die onder ons stond heeft gelijk gespeeld en staat nu op doelsaldo boven ons. Eén schamel doelpuntje verschil. Ik ken ploegen die er de titel op misgelopen zijn.

Update.... voor degenen die het neit al via facebook meegekregen hebben: we hebben met 0-4 gewonnen. Blij, maar vooral opgelucht. De druk was vanuit bepaalde geledingen in de club aardig opgevoerd de afgelopen dagen. Wat helemaal nergens op slaat, aangezien we de afgelopen twee competitiewedstrijden “gewoon” 4 punten gehaald hebben, probleem was een beetje dat de concurrentie ook iedere keer punten haalde. Daarnaast kun je gewoon zien dat het spel beter wordt en dat de ploeg steeds fitter wordt. Op dat laatste gaan we zeker geen wedstrijden meer verliezen. En dan kan het wat mij betreft allemaal nog een stuk beter, maar gezien de achterstand waarmee we halverwege het seizoen gestart zijn op fitnessgebied zijn we al een heel eind opgeschoten. Eerst helemaal veilig komen en dan het gas erop. We zijn nu uit het direct degradatiegevaar, maar nog zeker niet veilig. Volgende week een ploeg die vlak onder ons staat, met twee punten verschil. Weer een uitwedstrijd, in een nogal afgelegen gebied (Binnen-Mongolië), waardoor je het risico loopt op een regionale scheidsrechter. En dat bij een club die al een zekere reputatie heeft op het rammelen van de geldbuidel richting scheidsrechters. Zonder nou direct met harde beschuldigingen te komen: die van gisteren maakte er ook weer heel opzichtig een potje van. Een afgekeurd doelpunt wat volgens de mensen die dichtbij stonden absoluut geen buitenspel was, een doelpunt niet toegekend waarvan Stevie Wonder kon zien dat hij over de lijn geweest was en een ronduit lachwekkende penalty in blessuretijd. Ik kon er niet eens meer boos om worden. Gelukkig was de nemer zo sportief om hem op zijn Jaap Stams de tweede ring in te schieten. Is nog best knap: dit stadion heeft helemaal geen tweede ring. Gisteren is de tweede helft van de competitie begonnen, en we zijn hem goed begonnen. De komende periode krijgen we direct een aantal ploegen dat om ons heen staat. Alles ligt klaar voor een mooie periode. Maar dat moeten we dan nog wel laten zien.

Zoals al verwacht was het een prettige chaos rondom het stadion voor de wedstrijd, gelukkig hadden we een buschauffeur die ooit Olympisch goud op de slalom gewonnen heeft. Tenminste: dat moet wel, anders slinger je die 15 meter bus er niet zo soepel tussendoor.

Ik ga zo nog een herstelsessie met de spelers doen, daarna lunchen en weer naar het vliegveld. Vanavond rond een uur of 6 zijn we terug in Shanghai. Morgen vrij, en vanaf woensdag vol gas richting Nei Mongol! Ik ga weer een hoekje vrij laten voor drie punten…. Morgen eerst maar eens wat van Shanghai gaan bekijken. Eindelijk.

Tot Snel!